Þjóðveldi:
Alþingi var stofnað á Þingvöllum við Öxará árið 930. Við það varð Ísland eitt samfélag og allir landsmenn fylgdu sömu lögum. Á þingum voru mál leyst, eignarréttur skilgreindur, samskiptareglur settar og refsingar fyrir brot á þeim ákveðnar. Þingunum stjórnuðu lögfróðir menn menn sem kallaðir voru goðar. Þeir voru mjög sjálfstæðir og stýrðu hver sínu goðorði á milli þinga (Helgi Grímsson 2009:24-25).
Á þjóðveldisöld höfðu bændur í heild sinni full réttindi og var fjöldi þessara bænda á þeim tíma um helmingur af íslenskum karlmönnum, eða um 5.000 menn. Hins vegar höfðu konur og vinnufólk því miður ekki sömu réttindi, mjög lítil réttindi í raun og þau voru undir stjórn bændanna. Á þjóðveldisöld höfðu þrælar nánast engin réttindi. Búsetumenn máttu eiga sitt heimili en ekki jörð út af fyrir sig. Þeir skiptust í tvo flokka. Annars vegar þá sem áttu sitt eigið bú og máttu gefa sínu fé hey á jörð hjá öðrum bónda. Þeir töldust vera bændur og máttu velja sér sjálfir goða. Hins vegar fiskveiðimenn sem áttu heimili sjálfir en hvorki bú né fé. Þeir töldust ekki vera bændur. Sá sem átti jörðina sem þeir bjuggu á hafði goða og þurftu þeir að hafa sama goða og sá sem átti landið. Svona var þjóðveldisöldin þar til leið að lokum hennar um miðja 13. öld, þegar Íslendingar sömdu við Hákon Noregskonung. Íslendingar voru fengnir til að semja með mjög hörðum kröfum og aðferðum. Flestir landsbúar voru fengnir til að samþykkja þennan sáttmála, og var hann kallaður Gamli sáttmáli (Íslenskur Sögu Atlas 1. bindi 1991: 58, 60 og 104-105).
Alþingi var stofnað á Þingvöllum við Öxará árið 930. Við það varð Ísland eitt samfélag og allir landsmenn fylgdu sömu lögum. Á þingum voru mál leyst, eignarréttur skilgreindur, samskiptareglur settar og refsingar fyrir brot á þeim ákveðnar. Þingunum stjórnuðu lögfróðir menn menn sem kallaðir voru goðar. Þeir voru mjög sjálfstæðir og stýrðu hver sínu goðorði á milli þinga (Helgi Grímsson 2009:24-25).
Á þjóðveldisöld höfðu bændur í heild sinni full réttindi og var fjöldi þessara bænda á þeim tíma um helmingur af íslenskum karlmönnum, eða um 5.000 menn. Hins vegar höfðu konur og vinnufólk því miður ekki sömu réttindi, mjög lítil réttindi í raun og þau voru undir stjórn bændanna. Á þjóðveldisöld höfðu þrælar nánast engin réttindi. Búsetumenn máttu eiga sitt heimili en ekki jörð út af fyrir sig. Þeir skiptust í tvo flokka. Annars vegar þá sem áttu sitt eigið bú og máttu gefa sínu fé hey á jörð hjá öðrum bónda. Þeir töldust vera bændur og máttu velja sér sjálfir goða. Hins vegar fiskveiðimenn sem áttu heimili sjálfir en hvorki bú né fé. Þeir töldust ekki vera bændur. Sá sem átti jörðina sem þeir bjuggu á hafði goða og þurftu þeir að hafa sama goða og sá sem átti landið. Svona var þjóðveldisöldin þar til leið að lokum hennar um miðja 13. öld, þegar Íslendingar sömdu við Hákon Noregskonung. Íslendingar voru fengnir til að semja með mjög hörðum kröfum og aðferðum. Flestir landsbúar voru fengnir til að samþykkja þennan sáttmála, og var hann kallaður Gamli sáttmáli (Íslenskur Sögu Atlas 1. bindi 1991: 58, 60 og 104-105).